curatio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

cūrātĭo, ōnis, f. [curo], a taking care of something, administration, oversight, care, management, charge (rare but class.).

I In gen.: me sinas curare ancillas, quae mea est curatio, Plaut. Cas. 2, 3, 45; cf. id. Poen. 1, 2, 144: cultus et curatio corporis, Cic. N. D. 1, 34, 94; cf. id. ib. 2, 63, 158: curatio et administratio rerum, id. ib. 1, 1, 2: corporum, Liv. 25, 38: frumenti, Cic. Att. 15, 11, 1: vini, Col. 12, 25, 4: quid tibi hanc curatiost rem? (for hujus rei; cf. aditio) why does this trouble you? Plaut. Am. 1, 3, 21; cf.: quid tibi, malum, me, aut quid ego agam, curatio'st? id. Most. 1, 1, 33.—

II In partic., t. t.

A In political lang., management of state affairs, administration, charge, office , etc., Cic. Verr. 2, 2, 51, § 126; id. Rab. Post. 10, 28; Liv. 4, 12, 8; 4, 13, 8; 2, 27, 6.—

B In the jurists, guardianship, trusteeship : qui in curatione sunt, i. e. words , Gai Inst. 1, 199; Dig. 27, 1, 30; 27, 10, 4 et saep.—

C In medic., healing, cure (very freq.), Cic. Off. 1, 24, 83; id. Div. 2, 59, 123; id. Tusc. 4, 28, 61; id. Fin. 4, 24, 65; Liv. 2, 20, 9; 42, 18; Plin. 22, 25, 70, § 145; Phaedr. 5, 8, 12; Flor. 3, 23, 4; Just. 12, 9, 13.— Plur. : curationes aeger obire, Sen. Ep. 27, 1.

Related Words