delibuo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

dē-lĭbŭo, ŭi, ūtum (dēlībūta comas, Prud. Psych. 312), 3, v. a. [LIBUO = λείβω, cf. ἀλείφω], to besmear, anoint with a liquid: delibuo καταβρέχω, ἐλαιῶ, βρέχω, Gloss. Cyrill. (in the verb. finit. only late Lat.).

I Lit.

α Verb. finit. : eum unguentis delibuit, Sol. 12: unguentis delibuitur, Tert. Cor. mil. 12.—

β Part. perf. : multis medicamentis propter dolorem artuum delibutus, Cic. Brut. 60, 217; cf. Quint. 11, 3, 129: delibutus unguentis, Cic. ap. Non. 309, 2; cf. Phaedr. 5, 1, 12; capillus, Cic. Rosc. Am. 46, 135: (meretrices) Miserae, ceno delibutae, Plaut. Poen. 1, 2, 55: tetra sanie, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106: atro cruore, Hor. Epod. 17, 31: cf. dona (Medeae), id. ib. 3, 13: labra pingui ceroto, Mart. 11, 98, 6: unguento, Vulg. Amos, 6, 6. —

II Trop. (only in the part. perf. ): delibutus gaudio, Ter. Phorm. 856: senium luxu delibutum, Plin. 4, 12, 26, § 90.