dēlictum, i, n. [delinquo], prop. a falling short of the standard of law (hence esp.
a transgression against positive law; cf. peccatum, usu. against natural law; cf. also: malefactum, maleficium, facinus, flagitium, scelus, nefas, impietas, culpa), a fault, offence, crime, transgression, wrong : delictum suom Suamque ut culpam expetere in mortalem sinat, Plaut. Am. 1, 2, 32; so, delictum in se admittere, Ter. Ad. 682: majore commisso delicto, * Caes. B. G. 7, 4 fin. : quo delictum majus est, eo poena est tardior, Cic. Caecin. 3: fatetur aliquis se peccasse et ejus delicti veniam petit: nefarium est facinus ignoscere. At leve delictum est; omnia peccata sunt paria, id. Mur. 30, 62: ubi senatus delicti conscientia populum timet, Sall. J. 27, 3; 104, 5; 102, 12: defendere delictum, Hor. A. P. 442 al.: praeoccupatus in delicto, Vulg. Galat. 6, 1: hostia pro delicto, a trespass-offering , id. Levit. 7, 1 et saep.—In plur., Cic. Rab. Post. 6; id. Off. 1, 40 fin. ; Sall. C. 3, 2; id. J. 3, 2; Hor. Od. 3, 6, 1; id. A. P. 141; 347 et saep.