dē-perdo, dĭdi, dĭtum, 3, v a.
I To destroy, ruin (so only in the part. perf. , and rare): sator inopia deperditus, i. e. impoverished , Phaedr. 1, 14, 1: ut est deperditus Io, i. e. desperately in love , Prop. 2, 30, 29 (3, 28, 29 M.); cf. amore, Suet. Dom. 3: deperditum intelligitur, quod in rerum natura esse desiit, Gai. Dig. 5, 3, 21.—More freq. and class.,
II To lose : qui non solum bona sed etiam honestatem miseri deperdiderunt, Cic. Prov. Cons. 5, 11: nihil sui, Caes. B. G. 1, 43, 8: vitalem sensum, Lucr. 3, 526: folia (arbores), Plin. 16, 22, 34, § 82: colorem, id. 37, 8, 33, § 112 al.: gratiam, Plaut. Ep. 1, 1, 9: tantum ejus opinionis, Caes. B. G. 5, 54 fin. : bonam famam, Hor. S. 1, 2, 61: usum linguae, Ov. M. 5, 562 al.: ne quid ex his deperdat, Cic. Tusc. 5, 14; cf.: paucos ex suis (nostri), Caes. B. G. 3, 28 fin. : ne quid apud vos de existimatione sua deperderet, Cic. Font. 9, 19; so, quid de libertate, id. Verr. 2, 2, 30: nihil de jure civitatis, id. Caecin. 35, 102: paululum admodum de celeritate (stilus), Quint. 10, 7, 24: ne quid Summa deperdat metuens, aut ampliet ut rem, Hor. S. 1, 4, 32: quod ex naufragio expulsum est ... non est in derelicto, sed in deperdito, Dig. 41, 2, 21; cf. ib. 5, 3, 21 (for the pass. of deperdo, depereo is used).—Hence, * dēperdĭtus , a, um, P. a. (acc. to no. II.), corrupt, abandoned , Gell. 5, 1, 3.