dē-rĕlinquo, līqui, lictum, 3, v. a.
I In the class. lang., to forsake wholly, to abandon, desert (good prose): cf.: Ti. Gracchum a Q. Tuberone derelictum videbamus, Cic. Lael. 11, 37: ut aratores agros latos ac fertiles desererent totasque arationes derelinquerent, id. Verr. 2, 3, 51, § 120: serere aliquid in inculto et derelicto solo, id. Brut. 4, 16: naves ab aestu derelictae, * Caes. B. G. 3, 13 fin. : castra, Liv. 39, 50, 5; cf. 37, 8, 5; 10, 17, 5: in arce praesidium dereliquit, Curt. 9, 4: perditi atque ab omni non modo fortuna, verum etiam spe derelicti, Cic. Cat. 1, 10, 25; cf.: ut me quasi pro derelicta sis habiturus, Plaut. Truc. 4, 4, 14; Cic. Att. 8, 1: communem causam (with deserere), Cic. Caecin. 35 fin. : desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere, id. N. D. 1, 5, 11: Dominum, Vulg. 1 Reg. 12, 10 et saep.—
2 To leave behind : in qua (arce) praesidium dereliquit, Curt. 9, 4, 8: filium quem privatum dereliquerat, Sall. J. 5 fin. ; Treb. Pol. Trig. Tyr. 12.—
II In late Lat., to leave behind, to bequeath : libros de gente Romana conscriptos, Arn. 5, p. 161: derelictum magnum aes alienum, Hier. Ep. 108, 30.