diffidentia

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

diffīdentĭa, ae, f. [diffido],

I want of confidence, mistrust, distrust, diffidence (class.).—Without gen.: fidentiae contrarium est diffidentia, Cic. Inv. 2, 54, 165; cf. id. Tusc. 4, 37, 80; so Quint. 5, 7, 1; 8 prooem. § 27; 9, 2, 72; Ov. R. Am. 543 al.— With gen.: diffidentiam rei simulare, Sall. J. 60, 5: memoriae, Quint. 11, 3, 142: causae, Plin. Ep. 5, 1, 7: praesentium, Tac. H. 1, 72: copiarum, Suet. Oth. 9 al.—With a dependent clause (cf. diffido, no. β: non tam diffidentiā, futurum quae imperavisset, quam, etc., Sall. J. 100, 4.—

II Want of faith, disobedience (eccl. Lat.): ira Dei in filios diffidentiae, Vulg. Ephes. 5, 6.

Related Words