diffluo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

dif-flŭo, ĕre, v. n., to flow in different directions, to flow away (class.; repeatedly in Lucr.—cf.: laxo, rescindo, solvo).

I Lit.: diffluere humorem cernis, Lucr. 3, 436; cf.: ut nos quasi extra ripas diffluentes coerceret, Cic. Brut. 91 fin. ; cf.: in plures partes (Rhenus), divides itself , Caes. B. G. 4, 10, 4: ut ab summo tibi diffluat altus acervus, Lucr. 3, 198.—Poet., of that from which any thing flows: duo juvenes, Sudore multo diffluentes, dripping with perspiration , Phaedr. 4, 25, 23; so, sudore, Plin. 21, 13, 44, § 75.—

2 Transf., to dissolve, melt away, disappear : privata cibo natura animantum Diffluit amittens corpus, Lucr. 1, 1038: juga montium diffluunt, Sen. Ep. 91, p. 19 Bip.; so, to be wasted , Amm. 15, 8, 18.—

II Trop., to be dissolved in, abandoned to : luxuriā et lasciviā, Ter. Heaut. 945: luxuriā, Cic. Off. 1, 30, 106: luxu et inertia, Col. 12 prooem. § 9, for which, in luxum, Prud: Symm. 1, 125: deliciis, Cic. Lael. 15; cf.: otio diffluentes, id. de Or. 3, 32 fin. : luxu, id. Tusc. 2, 22, 52; cf. risu, Ap. Met. 3, 7, 9.—In rhet.: diffluens ac solutum, loose, not periodic , Cic. Or. 70; 233; cf.: verbis humidis et lapsantibus diffluere, Gell. 1, 15.

Related Words