dīlūcesco, luxi, 3, v. inch. n. [diluceo], to grow light, to begin to shine, to dawn; in the perf., to shine (rare but class.).
I Impers.: cum jam dilucesceret, Cic. Cat. 3, 3: jam dilucescebat, cum signum consul dedit, Liv. 36, 24; and so transf.: discussa est illa caligo ... diluxit, patet, videmus omnia, Cic. Phil. 12, 2, 5.—
II Pers.: omnem crede diem tibi diluxisse supremum, etc., * Hor. Ep. 1, 4, 13; cf. Gell. 3, 2.— Trop.: donec diluxit rerum genetalis origo, Lucr. 5, 176: ista dilucescant allucente misericordiā tuā, August. Civ. D. 11, 22.