dī-scindo, cĭdi, cissum, 3, v. a., to tear or cleave asunder, to cut asunder, divide, rend, tear (class.—for syn. cf.: findo, scindo, dirimo, divello, separo, secerno).
I Lit.: salicem Graecam discindito, Cato R. R. 40, 2: vestem, Ter. Ad. 84 (quoted Cic. Cael. 16, 38); Suet. Caes. 84; id. Ner. 42 al.; cf. tunicam, Cic. de Or. 2, 47, 195: purpureos amictus manu, Verg. A. 12, 602: labrum, Ter. Ad. 559; cf.: maxillam ictu, Suet. Calig. 58: artus, Verg. G. 3, 514: nubem (vis venti), Lucr. 6, 436: cotem novaculā, Cic. Div. 1, 17, 32; Liv. 1, 36; cf.: trabes aut saxa securibus cuneisque, Tac. H. 5, 6 fin. : cunctantem flagellis, Suet. Calig. 33 et saep.— Absol. : nulli penitus discindere ferro contigit, Luc. 1, 31.—
II Trop.: discissa cum corpore vis animai, Lucr. 3, 639: tales amicitiae sunt remissione usus eluendae et dissuendae magis quam discindendae, Cic. Lael. 21, 76: omnis oratio aut continua est aut inter respondentem et interrogantem discissa, interrupted, divided , Sen. Ep. 89, 16.—Rarely of persons: discissi studiis turbulentis, Amm. 25, 5; cf. id. 22, 5; 28, 4 fin.