dis-păro, āvi, ātum, 1, v. a., to part, separate, divide (rare but class.).
I In gen.: Juppiter nos per gentes alium alia disparat, Plaut. Rud. prol. 10: (Servius Tullius) seniores a junioribus divisit, eosque ita disparavit, ut, etc., Cic. Rep. 2, 22; * Caes. B. G. 7, 28 fin. : ab Euphrate brevi spatio disparatur, Amm. 14, 3, 3; 14, 8, 4.—
II Trop.
A In gen.: tot sententias in eandem rem, Gell. 11, 11, 4: ab omni turpitudinis labe disparata atque abjuncta divinitas, Arn. 3, p. 105.—
B Esp., in rhet.: disparatum est id, quod ab aliqua re per oppositionem negationis separatur, hoc modo: sapere, non sapere , Cic. Inv. 1, 28, 42; cf. Quint. 5, 11, 31.