dividuus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

dīvĭdŭus, a, um, adj. [divido].

I Divisible : omne animal et dissolubile et dividuum sit necesse est, Cic. N. D. 3, 12, 29; id. Univ. 7, 19; Col. 12, praef. 8.—

II Divided , separated (mostly poet. and in postAug. prose): dividuom talentum faciam, Plaut. Rud. 5, 3, 53; cf. Ter. Ad. 241: munere, * Hor. Ep. 1, 17, 49: coma, Ov. Am. 1, 5, 10: aqua, id. F. 1, 292: equi amne, id. Am. 2, 488: luna, i. e. a half-moon , Plin. 2, 97, 99, § 215: arbores, with a parted trunk , id. 16, 30, 53, § 122: labor apium, Sen. Ep. 121 fin. : dividuum (me) tenent alter et alter amor, Ov. Am. 2, 10, 10.—

B In the later gramm.: dividuum nomen, quod a duobus vel amplioribus ad singulos habet relationem, vel ad plures in numeros pares distributos, ut uterque , alteruter , quisque , singuli , bini , terni , centeni , Prisc. p. 581 P.

Related Words