dīvīno, āvi, ātum, 1, v. a. [divinus, II. A.],
to foresee , divine; also, to foretell , predict , prophesy (class. cf. vaticino, praedico): non equidem hoc divinavi, Cic. Att. 16, 8 fin. : ut nihil boni divinet animus, Liv. 3, 67; cf.: quod mens sua sponte divinat, id. 26, 41; and: animo non divinante futura, Ov. Tr. 4, 8, 29: immortalitatem alicui, Plin. 7, 55, 56, § 188: permulta collecta sunt ab Antipatro, quae mirabiliter a Socrate divinata sunt, Cic. Div. 1, 54, 123; cf.: divinatae opes, Ov. Nux, 80.—With acc. and inf.: neque ego ea, quae facta sunt, divinabam futura, Cic. Fam. 6, 1, 5; so id. de Sen. 4, 12; id. Rep. 2, 5; id. Quint. 19; Liv. 4, 2 et saep.—With rel. clause : divinare, quid in castris obvenisset, Liv. 8, 23; so id. 40, 36; 41, 24.— Absol. : Venus faciat eam, ut divinaret, Plaut. Mil. 4, 6, 42; so Ter. Hec. 696; Cic. Div. 1, 3; 5; 6 et saep.; Hor. S. 2, 5, 60; Ov. M. 11, 694; id. Tr. 1, 9, 52 al.: si de exitu divinaret, Nep. Ages. 6, 1: quaestum praestare divinando, Vulg. Act. 16, 16.