dūmētum or dummetum (another form: DUMECTA antiqui quasi DUMICETA appellabant, quae nos dumeta, Paul. ex Fest. p. 67, 10 Müll.), i, n. [dumus], thorn-bushes, thorn-hedge, thicket.
I Lit., Cic. Tusc. 5, 23; Verg. G. 1, 15; Hor. C. 3, 4, 63; 3, 29, 23 al.—
II Trop.: cur orationem tantas in angustias et Stoicorum dumeta compellimus? Cic. Ac. 2 ( Luc. ), 35: quod cum efficere voltis (i. e. deum significare) in dumeta conrepitis, id. N. D. 1, 24 fin.