effŭgĭum, ii, n. [effugio],
I a flecing away , flight (rarely, but class.; cf.: perfugium, refugium, asylum): effugiumque fugae prolatet copia semper, Lucr. 1, 983: effugium praecludere eunti, id. 3, 523; cf. id. 1, 974: dare effugium alicui, Liv. 23, 1, 8; Tac. H. 1, 43: patēre in publicum, Liv. 24, 26: nullam ne ad effugium quidem navem habentibus, id. 21, 43 et saep.: mortis, Cic. Verr. 2, 5, 64 fin. —In the piur. : ob nostra effugia, Verg. A. 2, 140; Tac. A. 12, 56; 15, 63.—
II Concr., a means or way of escape : alias (bestias) habere effugia pennarum, Cic. N. D. 2, 47, 121; cf. Tac. A. 2, 47; 3, 42; 12, 31; 16, 15; Vulg. 2 Reg. 15, 14.