epoto

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

ē-pōto (ex-poto, Plaut. Trin. 2, 4, 5,

v. infra), āvi, pōtum (in late Lat. potatum, v. fin. ), 1, v. a., to drink out , off , or up , to drain , quaff , swallow (in the verb. finit. rare, and only post-Aug.; in the part. perf. class.): epotum venenum, Cic. Clu. 62, 173: medicamentum, Liv. 8, 18: potionem, Quint. 7, 2, 17; 25; Ov. M. 5, 453 al.: epoto poculo, Cic. Clu. 60, 168: poculum, Liv. 40, 24: amphoram, Suet. Tib. 42; Phaedr. 3, 1, 1; Vulg. Ezech. 23, 34: remedia, Amm. 16, 5, 8: argentum expotum, wasted in drinking , Plaut. Trin. 2, 4, 5.— Poet., to suck up , swallow up , etc.: omnibus epotis umoribus, Lucr. 5, 384: ter licet epotum ter vomat illa fretum (Charybdis), Ov. P. 4, 10, 28: epoto Sarmata pastus equo (i. e. sanguine equino), Mart. Spect. 3: ubi terreno Lycus est epotus hiatu, Ov. M. 15, 273: Tyron (i. e. purpuram Tyriam) epotavere lacernae, Mart. 2, 29, 3: naumachias videbar epotaturus, Sid. Ep. 1, 5.