ēructātĭo, ōnis, f. [eructo],
I a casting or throwing upward (post-class. and rare): altera (exhalatio) arida est atque animae similis, quae terrenis eructationibus surgit, App. de Mundo, p. 60, 40.—
II Transf., an utterance : judiciorum Dei per voces prophetarum, Hilar. in Psa. 41, 12.