ĕtĭam-tum and (more rarely) ĕtĭam-tunc, conj., even then, till that time, till then, still.
I With imperf. tense (so usually): omnes etiamtum retinebant illum Pericli sucum; sed erant paulo uberiore filo, Cic. de Or. 2, 22 fin. : etiamtum vita hominum sine cupiditate agitabatur, Sall. C. 2, 1; id. J. 63, 6: manebant etiamtum vestigia monentis libertatis, Tac. A. 1, 74: nam etiamtum Agricola Britanniam obtinebat, id. Agr. 39; Suet. Tib. 42; so with cum, while ... still : cum isti etiamtum de Sthenio in integro tota res esset, Cic. Verr. 2, 2, 39 fin. ; cum etiamtum, id. ib. 2, 5, 34; Sall. J. 51, 2.—
B The imperf. is sometimes represented by,
1 A part. or adj.: trepida etiamtum civitate, Sall. J. 40, 4; cf. id. ib. 21, 2; Tac. A. 1, 49: quam defunctam praetextatus etiamtunc pro rostris laudavit, Suet. Calig. 10: cum viderem, ne vobis quidem omnibus re etiamtum probata, si, etc., Cic. Cat. 2, 2, 4.—
2 By the praes. histor. : narrat, ut virgo ab se integra etiamtum siet, Ter. Hec. 145.—
3 By the pluperf. : neque is deductus etiamtum ad eam (erat), Ter. Eun. 570. —
II With other tenses (very rare): illi qui etiamtum, cum misereri mei debent, non desinunt invidere, Cic. Att. 4, 5, 1; cf. Ap. Met. 3, 10, 13. Vid. Hand, Turs. II. pp. 596-600.