ē-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 (praes. subj. evenat, Enn. ap. Non. 507, 20; Plaut. Trin. 1, 2, 3; id. Mil. 4, 1, 19: evenant, id. Ep. 3, 1, 2), v. n., to come out, come forth.
I Lit. (very rare): merses profundo: pulchrior evenit, Hor. C. 4, 4, 65: tota arundo serius praedicto tempore evenit, comes up , grows up , Col. 4, 32, 2: sine modo rus eveniat, Plaut. Cas. 2, 8, 1: Capuam, id. Rud. 3, 2, 17; cf.: evenit sermo Samuelis Israeli, Vulg. 1 Reg. 3, 21.—Far more freq. and class.,
II Trop.
A In gen., to fall out , come to pass , happen; and with alicui, to befall , happen to , betide one (v. 2. accido, II., and 1. contingo, II. B. 3. b.): in hominum aetate multa eveniunt hujusmodi, Plaut. Am. 3, 2, 57 sq.; cf.: maxime id in rebus publicis evenit, Cic. Rep. 1, 44: timebam, ne evenirent ea, quae acciderunt, id. Fam. 6, 21; cf. id. Planc. 6, 15; Sall. C. 51, 26: quid homini potest turpius, quid viro miserius aut acerbius usu venire? quod tantum evenire dedecus? Cic. Quint. 15, 49: quem (sc. tyrannum) si optimates oppresserunt, quod ferme evenit, habet, etc., id. Rep. 1, 42; cf.: quod evenit saepius, id. ib.: quod plerumque evenit, id. ib.; 2, 28 fin. : hoc in hac conformatione rei publicae non sine magnis principum vitiis evenit, id. ib. 1, 45 fin. : ut alia Tusculi, alia Romae eveniat saepe tempestas, id. Div. 2, 45, 94: quota enim quaeque res evenit praedicta ab istis? aut si evenit quippiam: quid afferri potest, cur non casu id evenerit? id. ib. 2, 24, 52: ubi pax evenerat, had been concluded , Sall. C. 9, 3 et saep.: vereor, ne idem eveniat in meas litteras, that the same thing will happen to my letter , Cic. Fam. 2, 10.— Impers. , it happens (cf.: accidit, incidit, contigit, obtingit, fit), with ut : evenit, senibus ambobus simul Iter ut esset, Ter. Phorm. 65; so Cic. Inv. 1, 35; Brutus ap. Cic. de Or. 2, 55, 224; Quint. 1, 5, 28; 2, 12, 5 et saep.; with quod , Enn. ap. Non. 507, 20 (cf. 2. accido): ob id, quod furtum fecit servus, evenit, quo minus eum habere domino liceat, Dig. 30, 1, 45.—With dat.: illi divitiae evenerunt maxumae, Plaut. Men. prol. 67; cf.: damna evenerunt maxuma misero mihi, id. Stich. 1, 3, 56: merito sibi ea evenerunt a me, id. Capt. 2, 3, 55: cum mihi nihil improviso evenisset, Cic. Rep. 1, 4: quibus (improbis) utinam ipsis evenissent ea, quae tum homines precabantur! id. Sest. 33; cf. id. Fin. 1, 16, 53 et saep.: L. Genucio consuli ea provincia sorte evenit, fell to , Liv. 7, 6; in the same sense without sorte, Sall. J. 35, 3; Liv. 2, 40 fin. ; 9, 41 et saep.: si quid sibi eveniret, if any thing should happen to himself , euphemist. for if he should die , Suet. Caes. 86 Ruhnk.; Vop. Prob. 6 fin. ; cf.: si in Pompeio quid humani evenisset, Sall. H. Fragm. 5, 8, p. 244 ed. Gerl. (v. 2. accido, II.).—
B In partic., to proceed , follow , result (as a consequence) from any thing; to turn out , issue , end in any way (cf. evado, I. B. 2.; evado is used both of persons and things, but evenio only of things): eventus est alicujus exitus negotii, in quo quaeri solet, quid ex quaque re evenerit, eveniat, eventurum sit, etc., Cic. Inv. 1, 28, 42: ut nobis haec habitatio bona, fausta, felix fortunataque eveniat, Plaut. Trin. 1, 2, 3: quae (auspicia) sibi secunda evenerint, Cic. Div. 1, 15, 27 (al. secunde); cf. Suet. Vit. 9: cuncta prospera eventura, Sall. J. 63, 1; cf. Liv. 21, 21; 37, 47: quoniam quae occulte tentaverat, aspera foedaque evenerant (opp. prospere cessere), Sall. C. 26 fin. Kritz.; cf.: si adversa pugna evenisset, Liv. 8, 31: ut ea res mihi magistratuique bene atque feliciter eveniret, Cic. Mur. 1; so, bene ac feliciter, Liv. 31, 5; cf. feliciter, * Caes. B. G. 4, 25, 3: prospere, Cic. Fam. 3, 12, 2 (with cadere); so, prospere, Plaut. Ps. 2, 1, 1; Cic. N. D. 2, 66 fin. ; Liv. 9, 19: bene, Sall. J. 92, 3; cf.: male istis eveniat, Plaut. Curc. 1, 1, 39: vides omnia fere contra ac dicta sint evenisse, Cic. Div. 2, 24 fin. ; cf.: quod si fors aliter quam voles evenerit, Plaut. Cas. 2, 5, 37: si quid praeter spem evenit, Ter. And. 436; id. Ad. 815; id. Phorm. 246; 251: quoniam haec evenerunt nostra ex sententia, Plaut. Men. 5, 9, 89; cf. Ter. Heaut. 765; id. Hec. 872: istaec blanda dicta quo eveniant, Plaut. Most. 2, 1, 48; so, quo, id. ib. 1, 2, 52; id. Bacch. 1, 2, 36; cf. quorsum, Ter. Hec. 193.
V —Hence, ēventum , i, n. (acc. to evenio, II.).
A An occurrence , chance , event.
1 In gen. (rare): semper me causae eventorum magis movent quam ipsa eventa, Cic. Att. 9, 5, 2: plurimorum seculorum et eventorum memoria, id. Rep. 3, 9, 14: si cujusque facti et eventi causa ponetur, id. Part. Or. 9, 32.—
2 In Lucr. opp. conjunctum, of the external conditions, or accidents , of persons and things (as poverty, riches, freedom, etc.), Lucr. 1, 450; 458; 467; 470 al.—
3 Alicujus, that which befalls one , experience , fortune : ei qui sciunt quid aliis acciderit, facile ex aliorum eventis suis rationibus possunt providere, Auct. Her. 4, 9, 13: ut te ex nostris eventis communibus admonendum putarem, Cic. Fam. 1, 7, 9: fabula rerum eventorumque nostrorum, id. ib. 5, 12, 6: cui omnia pendere ex alterius eventis coguntur, id. Tusc. 5, 12, 36: plures aliorum eventis docentur, Tac. A. 4, 33.—
B The issue , consequence , result , effect of an action (cf.: exitus, eventus, successus, obitus, occasus), freq. in Cic., usually plur.: consilia eventis ponderare, Cic. Rab. Post. 1; so opp. facta, id. Pis. 41; Fragm. ap. Non. 204, 6; opp. causae, Cic. Div. 1, 6 fin. ; id. Top. 18: quorum praedicta quotidie videat re et eventis refelli, id. Div. 2, 47 fin. —In sing., Cic. Att. 3, 8, 4.