exercĭtātĭo, ōnis, f. [exercito].
I A moving , agitating , setting in motion : per aëris exercitationem (aqua) percolata tempestatibus liquescendo pervenit ad terram, Vitr. 8, 2, 1.—
II Exercise , practice : corpora nostra motu atque exercitatione recalescunt, Cic. N. D. 2, 10, 26: ut exercitatione ludoque campestri tunicati uteremur, id. Cael. 5, 11; cf.: juventutis in gymnasiis, id. Rep. 4, 4: esse incredibili virtute atque exercitatione in armis, Caes. B. G. 1, 39; cf.: superiorum pugnarum, id. ib. 3, 19, 3: usu forensi atque exercitatione tiro, Cic. Div. ap. Caecil. 15, 47; cf.: juris civilis, id. de Or. 1, 57, 243: ususque dicendi, id. Cael. 22, 54: dicendi, id. Brut. 97, 331; id. Off. 1, 1, 1; Quint. 2, 12, 11; 2, 17, 12: linguae, Cic. de Or. 3, 24, 94; cf.: vir egregia exercitatione in dialecticis, id. Fin. 3, 12, 41; and, rhetoricae, id. N. D. 2, 67, 168: magnum opus est, egetque exercitatione non parva, id. Lael. 5, 17: hic exercitationem virtutis perdidit, id. Mil. 13, 35; Crotoniensibus nulla virtutis exercitatio fuit, Just. 20, 4, 1: artes exercitationesque virtutum, Cic. de Sen. 3, 9: ingenii, id. ib. 11, 38: corporalis, Vulg. 1 Tim. 4, 8 et saep.