ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].
I = aestimo, to value , estimate , reckon , esteem , with gen. of value (rare): satin abiit neque quod dixi flocci existumat? Plaut. Most. 1, 1, 73: dum ne ob malefacta peream, parvi existumo, id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2: magni operam, Nep. Cat. 1, 2: minoris aliquid, id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause : nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me? Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —
II In gen., to judge , consider , suppose , think , esteem. —Constr. with the acc., an object-clause , a rel.-clause , with de , or absol.
α With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.: quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare, Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21: quod ego nullo modo existimo, Cic. Tusc. 3, 11, 25: cottidianae vitae consuetudinem, pass judgment upon , Ter. Heaut. 282.— In pass. : M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est, Cic. Caecin. 4, 10; cf.: P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax, id. de Or. 2, 66, 268: qua (fama) diu princeps oratorum ... existimandus est, Quint. 11, 3, 8: popularitas signum affectati regni est existimatum, id. 5, 9, 13: assimulata sunt schemata existimanda, id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—
β With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo; merito id fieri uterque existimat, Plaut. Most. 1, 3, 147: ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc., id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19: si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum, Cic. Agr. 2, 33, 89: non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari, id. Fam. 15, 21, 4: ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos, id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject : fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc., Cic. de Or. 2, 1, 4: disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur, Caes. B. G. 6, 13 fin. : Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc., Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers. : huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur, Caes. B. G. 5, 13 fin. ; Plin. 6, 22, 24, § 81.—
γ With a rel. or interrog.-clause : haud existimans, quanto labore partum, Ter. Phorm. 45: nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint, judge , Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.: utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat, be judged , decided , Caes. B. C. 3, 102, 3: qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest, Liv. 22, 59, 14: existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent, Tac. H. 4, 81.—
δ With de : de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus, Cic. Leg. 1, 2, 7: ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus, id. Fam. 1, 7, 5: male de aliquo, to have a bad opinion of any one , id. Off. 2, 10, 36; cf.: tu ipse quem ad modum existimes vide, id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers. : exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest, Cic. Brut. 21, 82.—
ε With in and abl.: in hostium numero existimari, to be regarded as an enemy , Cic. Verr. 1, 5, 13.—
ζ Absol. : ut Cicero existimat, Quint. 9, 1, 29: sicut multi existimarunt, id. 8, 6, 67.— Pass. impers. : ita intellegimus vulgo existimari, Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes , ium, m., critics , critical judges : si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint, Cic. Brut. 24, 92.