ex-spŏlĭo (expŏl-), āvi, ātum, 1, v. a. (dep. form exspoliantur, Poët. ap. Don. 1769 P.: exspoliabantur, Quadrig. ap. Non. 480, 16), to spoil, pillage, plunder (class.).
I Lit.: agrum Campanum, Quadrig. l. l.: ad expoliandum corpus, qui vulneraverat alacer gaudio accurrit, Curt. 9, 5, 10.—
II Trop.: exercitu et provincia Pompeium, Cic. Att. 10, 1, 3; cf.: hos vestro auxilio, Caes. B. G. 7, 77, 9: virtutem rerum selectione, Cic. Fin. 2, 13, 43: omnem honorem et dignitatem Caesaris, to deprive , Hirt. B. G. 8, 50, 4 dub. (al. spoliare): improbis sese artibus, Plaut. Truc. 2, 7, 3.