exsultātĭo (exult-), ōnis, f. [exsulto], a springing up, leaping, frisking (post-Aug.).
I Lit.: puerilis nimia exsultatio, Col. 7, 3, 18; Quint. 2, 2, 12; Plin. 8, 54, 80, § 215. —
II Trop., excessive rejoicing , exultation : gaudium enim exsultatio, exsultationem tumor et nimia aestimatio sui sequitur, Sen. de Ira, 2, 21; cf.: laetitia dicitur exsultatio quaedam animi gaudio efferventior, Gell. 2, 27, 31; Sen. Tranq. 15 fin. ; Tac. H. 1, 72 al.