extraneus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

extrānĕus, a, um, adj. [extra], that is without, external, extraneous, strange, foreign (mostly post-Aug.; syn.: peregrinus, alienus, adventicius, externus).

I In gen.: causa, Auct. Her. 3, 2, 2: cognomen, id. ib. 4, 31, 42.—

II In partic., with respect to one's family, strange , not related , foreign. —Esp.

A Leg. t. t.: heredes extranei, not of one's blood or household : ceteri, qui testatoris juri subjecti non sunt, extranei heredes appellantur, Gai. Inst. 2, 161; Dig. 45, 3, 11 et saep.—

B Subst.: extrānĕus , i, m., a stranger : ut non tam in extraneum translatum quam in familiam reversum videretur, Just. 1, 10: filiam extraneorum coetu prohibere, Suet. Aug. 69; id. Claud. 4 fin. : finis vitae ejus nobis luctuosus, amicis tristis, extraneis etiam ignotisque non sine cura fuit, Tac. Agr. 43; id. A. 4, 11; Plin. 28, 4, 7, § 39; Vulg. Psa. 68, 9 al.—Hence, adv.: extrā-nĕe , strangely , impertinently : definire, Boëth. Arist. Top. 1, 14.

Related Words