fartor, ōris, m. [farcio].
I A stuffer , fattener of fowls , poulterer : pinguem quoque facere gallinam quamquam fartoris non rustici sit officium, Col. 8, 7, 1; Inscr. Grut. 580, 15; Inscr. Rein. cl. 9, no. 12: cuppedinarii omnes, cetarii, lanii, coqui, fartores, piscatores, Ter. Eun. 257; cf.: minimeque artes eae probandae quae ministrae sunt voluptatum, cetarii, lanii, coqui, fartores, piscatores, ut ait Terentius, Cic. Off. 1, 42, 150: cum scurris fartor, Hor. S. 2, 3, 229 (v. Dillenb. ad loc.).—
B A sausagemaker (only once in the doubtful passage): de nostro saepe edunt, quod fartores faciunt, Plaut. Truc. 1, 2, 12 (dub.; Spengel, qui custodem oblectant).—
II Transf.: fartores nomenclatores, qui clam velut infercirent nomina salutatorum in aurem candidati, Paul. ex Fest. p. 88, 15 Müll.; cf.: fartori nomenclatori, Placid. p. 464.