fastigo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

fastīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [v. fastigium], to make pointed, to sharpen to a point, to raise or bring to a point (in the verb. finit. only post-Aug., not in Cic.).

I Lit.: frumenta verno tempore fastigantur in stipulam, grow up into a straw with a sharpened point , Plin. 18, 7, 10, § 52: folia in exilitatem fastigantur, id. 24, 19, 118, § 178: (terra) spatiosa modice paulatim se ipsa fastigat, Mel. 2, 1, 5: se molliter (Africa), id. 1, 4, 1; 3, 10, 5.—In the part. perf. : scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis summissioribus ... fastigatam, sicut tecta aedificiorum sunt, testudinem faciebant, Liv. 44, 9, 6: collis in modum metae in acutum cacumen a fundo satis lato fastigatus, id. 37, 27, 7: fastigatus in mucronem, Plin. 2, 25, 22, § 89: fastigatā longitudine (margaritarum), id. 9, 35, 56, § 113.—

B Transf.

1 (Cf. fastigium, I. B. 2.) Fastigatus, sloping up to a point , sloped; sloping down , steep , descending : collis leniter fastigatus paulatim ad planitiem redibat, Caes. B. G. 2, 8, 3: tigna ... prona ac fastigata, ut secundum naturam fluminis procumberent, id. ib. 4, 17, 4.—

2 (Cf. I. B. 3.) In the later grammarians, to mark with an accent , to accent : ut fastigetur, longa brevisve fuat, Mart. Cap. 3, § 262.—

II Trop., to elevate , exalt (late Lat.): qui statum celsitudinis tuae titulorum parilitate fastigat, Sid. Ep. 3, 6: quamquam diademate crinem Fastigatus eas, id. Carm. 2, 5.

VI —Hence, fastīgātus , a, um, P. a., high , exalted (late Lat.): ad arcem fastigatissimae felicitatis evectus, Sid. Ep. 2, 4: duo fastigatissimi consulares, id. ib. 1, 9.—Adv.: fastīgāte , Caes. B. G. 4, 17, 4; id. B. C. 2, 10, 5.