favilla

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

făvilla, ae, f. [Sanscr. root bhā-, to shine; Gr. φα-, φῶς, etc., cf. Lat. fax], hot cinders or ashes, glowing ashes, embers (cf. cinis).

I Lit. (poet. and in post-Aug. prose): ibi favillae plena coquendo sit faxo (psaltria). Ter. Ad. 846: scintillas agere ac late differre favillam, Lucr. 2, 675; cf. Ov. M. 7, 80; and: cum contectus ignis ex se favillam discutit scintillamque emittit, Plin. 18, 35, 84, § 358: candens, Verg. A. 3, 573: cana, Ov. M. 8, 525: e carbone restincto favilla digito sublata, Plin. 26, 11, 72, § 118: cinis e favilla et carbonibus ad calefaciendum triclinium illatus, Suet. Tib. 74: nihil invenit praeter tepidam in ara favillam, id. Galb. 18: vi pulveris ac favillae oppressus est. (Plinius), Suet. Fragm. Hist., ed. Roth, p. 301.—

2 In partic., the ashes of the dead still glowing: corporis favillam ab reliquo separant cinere, Plin. 19, 11, 4, § 19: ibi tu calentem Debita sparges lacrima favillam Vatis amici, Hor. C. 2, 6, 23; Tib. 3, 2, 10; Prop. 1, 19, 19; Verg. A. 6, 227; Ov. F. 3, 561.—

B Transf.: salis, powder of salt , Plin. 31, 7, 42, § 90.—*

II Trop., a glimmering spark , i. e. beginning , origin : haec est venturi prima favilla mali, Prop. 1, 9, 18.

Related Words