fēlīcĭtas, ātis, f. [1. felix].
I (Acc. to felix, I.) Fruitfulness , fertility (post-Aug. and rare): felicitas major Babyloniae Seleuciae, Plin. 18, 18, 47, § 170: terrae, Plin. Ep. 3, 19, 6.—
II (Acc. to felix, II.) Happiness , felicity (the predom. signif. of the word; syn.: fortuna, fors, sors, fatum): neque enim quicquam aliud est felicitas, nisi honestarum rerum prosperitas, Cic. Fragm. ap. Amm. 21, 16: fuit felix, si potest ulla in scelere esse felicitas, id. Phil. 2, 24, 59; id. Brut. 96, 329: alii fortuna felicitatem dedit, huic industria virtutem comparavit, Auct. Her. 4, 20, 27: reliquum est, ut de felicitate pauca dicamus, good-fortune , luckiness , Cic. de Imp. Pomp. 16, 47; cf.: ego sic existimo in summo imperatore quatuor has res inesse oportere, scientiam rei militaris, virtutem, auctoritatem, felicitatem, id. ib. 10, 28: felicitas in re, id. Font. 15, 32; cf.: felicitatem Helvetiorum bello esse perspectam, Caes. B. G. 1, 40, 13: ut paulum ad summam felicitatem defuisse videretur, id. ib. 6, 43 fin. : quo simul atque intus est itum, incredibili felicitate Auster in Africum se vertit, id. B. C. 3, 26 fin. : haec (mala) omnia subterfugere, non modo sapientiae, sed etiam felicitatis esse, Cic. Lael. 10, 35: quasi non et felicitas rerum gestarum exercitus benevolentiam imperatoribus, et res adversae odia concilient, Caes. B. C. 2, 31, 3.—In plur.: bonae felicitates, Ter. Eun. 323: ea vis ipsa, quae saepe incredibiles huic urbi felicitates atque opes attulit, Cic. Mil. 31, 84.—
II Fēlīcĭtas , personified as a deity , Cic. Verr. 2, 4, 2, § 4; Aug. Civ. D. 4, 18, 23; Suet. Tib. 5.