fētĕo (less correctly foetĕo, faetĕo), ēre, no perf., v. n. [Sanscr. dhū-, dhūmas, smoke; Gr. θῦμα, θύος; Lat. fumus; fetere (or foet-), for fovitere; cf. also foedus].
I Lit., to have an ill smell , to stink : an fetet anima uxori tuae? Plaut. As. 5, 2, 44; 78: fetere multo Myrtale solet vino, Mart. 5, 4, 1: abstineat a fetentibus acrimoniis allii vel caeparum, Col. 9, 14, 3.—
II Fig.: fi! fi! fetet Tuus mihi sermo, Plaut. Cas. 3, 6, 7: omnes civitates lupanaribus fetent, Salv. Gub. D. 7, 23.