fīlĭŏla, ae, f. dim. [filia], a little daughter.
I Lit.: educare aliquam pro filiola sua, Plaut. Cist. 2, 3, 29: L. Paullus filiolam suam Tertiam animadvertit tristiculam, Cic. Div. 1, 46, 103; Plaut. Cist. 4, 1, 13; id. Rud. prol. 39; M. Aurel. in Fronto , Ep. 5, 53 ed. Mai.; Juv. 6, 241: quoniam mihi videris hanc scientiam juris tamquam filiolam osculari tuam, Cic. Mur. 10, 23.—
II Transf., sarcastically of an effeminate person: duce filiola Curionis, i. e. C. Curione C. F., Cic. Att. 1, 14, 5.—Poet., of the letters of Cadmus: Cadmi filiolae atricolores, Aus. Ep. 7, 25.