finitor

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

fīnītor, ōris, m. [finio].

I One who determines boundaries , a surveyor (syn.: decempedator, metator): quaestori permittant, finitorem mittant: ratum sit, quod finitor uni illi, a quo missus erit, renuntiaverit, Cic. Agr. 2, 13, 34; 2, 17, 45; 2, 20, 53; Non. 1, 37.—Comically: ejus (argumenti) nunc regiones, limites, confinia Determinabo: ei rei ego sum factus finitor, Plaut. Poen. prol. 49.—

B Transf.: circulus, the horizon , Sen. Q. N. 5, 17, 2; Luc. 9, 496.—*

II One who ends : o cunctis finitor maxime rerum (Pluto), Stat. Th. 8, 91.

Related Words