flāgĭto, āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. flagitarier, Plaut. Men. prol. 48), v. freq. a. [from the root bherag-; Sanscr. bhraj-, to roast; Zend. berja, earnest longing; cf. Gr. φρύγω; Lat. frīgĕre, frictum, Fick, Vergl. Wört. p. 141 sq.; cf. Gr. φλέγω; Lat. flagrare, etc., Corss. Ausspr. 1, 398; Doed. Syn. 2, p. 143], to demand any thing fiercely or violently, to entreat, solicit a thing; or, with a personal object, to press earnestly, importune, dun a person for any thing (qs. flagranter posco, exigo, rogo; cf. also: postulo, peto, etc.).
I In gen. (class.); constr., aliquid aliquem; aliquid ( aliquem ) ab aliquo or aliquem; with ut or absol.; poet. with an object clause.
α With acc.: etiam atque etiam insto atque urgeo, insector, posco, atque adeo flagito crimen, Cic. Planc. 19, 48; cf.: insector, inquam et flagito testes, id. Font. 1, 1; and: qui reliquos non desideraret solum, sed etiam posceret et flagitaret, id. Verr. 2, 5, 28, § 71: ut admoneam te, non ut flagitem: metuo ne te forte flagitent: ego autem mandavi, ut rogarent, id. Fam. 9, 8, 1; cf.: admonitum venimus te, non flagitatum, id. de Or. 3, 5, 17: consulis auxilium implorare et flagitare, id. Rab. Perd. 3, 9: ea, quae tempus et necessitas flagitat, id. Phil. 5, 19 fin. —In pass. : quia illum clamore vidi flagitarier, called for by the public crier , Plaut. Men. prol. 48; but, si non dabis, clamore magno et multo flagitabere, you shall be importuned , id. Ps. 1, 5, 143; 4, 7, 46: ne ejus sceleris in te ipsum quaestio flagitaretur, Cic. Vatin. 11, 26: cum stipendium ab legionibus paene seditione factā flagitaretur, when the legions demanded their pay (the ab different from the foll.), Caes. B. C. 1, 87, 3: populus desiderio Romuli regem flagitare non destitit, Cic. Rep. 2, 12.—With acc. and ab and abl.: a te cum tua promissa per litteras flagitabam, Cic. Fam. 3, 11, 4: mercedem gloriae flagitat ab iis, quorum, etc., id. Tusc. 1, 15, 34: quid gravitas, quid altitudo animi... quid artes a te flagitent, tu videbis, id. Fam. 4, 13, 4: id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur, Caes. B. G. 1, 71, 1: unicum miser abs te filium flagitat, Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128: siser et ipsum Tiberius princeps nobilitavit flagitans omnibus annis a Germania, Plin. 18, 5, 28, § 90.—With two acc. : haec sunt illa, quae me ludens Crassus modo flagitabat, Cic. de Or. 2, 45, 188; cf. id. Planc. 2, 6: quotidie Caesar Aeduos frumentum flagitare, Caes. B. G. 1, 16, 1: nec potentem amicum Largiora flagito, Hor. C. 2, 18, 13.—
β With ut : semper flagitavi, ut convocaremur, Cic. Phil. 5, 11, 30: flagitare senatus institit Cornutum, ut, etc., id. Fam. 10, 16, 1: flagitabatur ab his quotidie ut, etc., id. Sest. 11, 25.—
γ Absol. : sed flagitat tabellarius: valebis igitur, etc., presses , id. Fam. 15, 18 fin. : causa postulat, non flagitat, id. Quint. 3, 13.—
δ With inf.: (stomachus) pernā magis ac magis hillis Flagitat immorsus refici, Hor. S. 2, 4, 61.—
ε With acc. and inf.: a delatoribus revocanda praemia, Suet. Ner. 44; cf. id. Claud. 13; Plin. 34, 8, 19, § 62; 35, 10, 36, § 65.—
ζ With interrog. clause : quae sint ea numina flagitat, Verg. A. 2, 123.—
II In partic.
A To summon before court , to accuse : compertum pecuniam publicam avertisse ut peculatorem flagitari jussit, Tac. H. 1, 53.—
B In mal. part., to incite to lewdness (ante- and post-class.): ancillam alienam, Dig. 47, 1, 2: juvenem, Ap. Met. 8, 29, 14; intercutibus stupris flagitatus, Cato ap. Prisc. p. 719 P.; cf.: inter cutem flagitatos dicebant antiqui mares, qui stuprum passi essent, Paul. ex Fest. p. 110, 23 Müll.