fŏrāmen, ĭnis, n. [foro],
I an opening or aperture produced by boring, a hole (rare but class.): neque porta neque ullum foramen erat, qua posset eruptio fieri, outlet , Sisenn. ap. Non. 113, 27: foramina parietum et fenestrarum, Col. 9, 15, 10: inventa sunt in eo (scuto) foramina CCXXX., * Caes. B. C. 3, 53, 4: tibia tenuis simplexque foramine pauco, Hor. A. P. 203; Ov. M. 4, 122: alii (scarabei) focos crebris foraminibus excavant, Plin. 11, 28, 34, § 98: foramina illa, quae patent ad animum a corpore (shortly before, viae quasi quaedam sunt ad oculos, ad aures perforatae; and: quasi fenestrae sint animi), * Cic. Tusc. 1, 20, 47. —
II Transf. in gen., an opening , hole , cave (late Lat.): petrae, Vulg. Exod. 33, 22; id. Jer. 13, 4.