frĕmĭtus, ūs, m. [fremo],
a dull , roaring sound , a rushing , resounding , murmuring , humming , snorting , loud noise (class.; syn.: crepitus, fremor, strepitus, stridor): omne sonabat Arbustum fremitu silvaï frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 197 ed. Vahl.); cf. imbrium, id. ap. Serv. Verg. G. 1, 12 (Trag. v. 147 ib.): ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, ut fremitum assuesceret voce vincere, Cic. Fin. 5, 2, 5: murmurantis maris, id. Tusc. 5, 40, 116: aequoris, Hor. C. 3, 27, 23; cf.: perfurit acri Cum fremitu, saevitque minaci murmure pontus, Lucr. 1, 276: terrae, Cic. Div. 1, 18, 35: simul eorum qui cum impedimentis veniebant, clamor fremitusque oriebatur, Caes. B. G. 2, 24, 3; cf. id. ib. 4, 14, 3: ex nocturno fremitu, id. ib. 5, 22, 1: fremitus egentium et motus quidam temerarius Graeculae contionis, Cic. Fl. 10, 23; cf.: si displicuit sententia, fremitu aspernantur, Tac. G. 11: dein fremitus increbruit, Liv. 45, 1, 3: nos ab Carthagine fremitum castrorum Romanorum exaudimus, id. 30, 30, 8: plausu fremituque virūm Consonat omne nemus, Verg. A. 5, 148: victor plausuque volat fremituque secundo, id. ib. 5, 338; cf.: boat caelum fremitu virūm, Plaut. Am. 1, 1, 78: canentūm (with sonus and plausus), Ov. Tr. 4, 2, 53: equorum, neighing , Caes. B. C. 3, 38, 3; Verg. A. 11, 607; Tac. G. 10; cf.: hinnitusque equorum, Liv. 2, 64, 11 fin. : (equus) fremitum patulis ubi naribus edit (corresp. to hinnitus and hinnire), Lucr. 5, 1076: canis, growling , Col. 7, 12, 3: leonum, Val. Fl. 3, 237: tigris, Plin. 8, 18, 25, § 66: inconditus vituli marini, id. 9, 13, 15, § 41: (apum), Verg. G. 4, 216.—In plur.: rapidi, Lucr. 5, 1193; so id. 6, 199; 270; 289; 410: fremitus iraeque leonum, Val. Fl. 3, 237: virorum, id. 6, 232: Demosthenes ... consuescebat contionum fremitus non expavescere, Quint. 10, 3, 30.