frūmentātĭo, ōnis, f. [frumentor].
I A providing of corn , milit., a foraging , Caes. B. G. 6, 39, 1; Suet. Galb. 20.—In plur.: pabulationes frumentationesque, Caes. B. G. 7, 16, 3; 7, 64, 2.—
II A distribution of corn , Suet. Aug. 40; 42; Monum. Ancyr.