fundĭtus, adv. [fundus], from the very bottom, from the foundation (syn.: a fundamento, ab radicibus, radicitus, penitus; freq. and class.).
I Lit.: monumentum P. Scipionis funditus delevit ac sustulit, Cic. Verr. 2, 4, 36, § 79; cf.: Carthaginem et Numantiam funditus sustulerunt, id. Off. 1, 11, 35; Vell. 1, 12, 5: destructum templum, Suet. Vesp. 9: perire, Hor. C. 1, 16, 20: evellere, by the roots , Phaedr. 2, 2, 10.—
B Trop., utterly , entirely , totally , completely : belli magnos commovit funditus aestus, Lucr. 5, 1435: quae domus tam stabilis, quae tam firma civitas est, quae non odiis et discidiis funditus possit everti? Cic. Lael. 7, 23; cf.: praecepta, quae probas, funditus evertunt amicitias, id. Fin. 2, 25, 80: amicitias funditus tollere e vita, id. Lael. 13, 48; id. N. D. 1, 42, 118; 1, 41, 115: tollere veritatem et fidem, id. Or. 62, 209: eicere, id. Tusc. 1, 18, 42; 5, 33, 93: abolitae leges et versae funditus, Tac. A. 3, 36: perdidisti me sodalem funditus, Plaut. Bacch. 3, 6, 31; id. Most. 3, 1, 154; cf.: Lacedaemonios funditus vicit, Cic. Inv. 1, 33, 55; Verg. A. 11, 413; Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 132 Vahl.): ne res redeant ad nilum funditus omnes, Lucr. 1, 673: curare nomen, Enn. ap. Charis. p. 239 P. (Ann. v. 163 Vahl.): perspicere omnes res gestas, Lucr. 1, 478: earum rerum funditus esse expertem, Cic. de Or. 3, 50, 195: ne spondeus quidem funditus est repudiandus, id. Or. 64, 216: funditus aliquid pessum dare, Plaut. Trin. 1, 2, 128.—
II Transf., at the bottom , below (only ante- and post-class., and very rare): subsedit funditus, ut faex, Lucr. 5, 497; Spart. Hadr. 12 fin.