gannio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

gannĭo, īre, v. n., to yelp, bark.

I Lit.: gannire cum sit proprie canum, Varro asinos rudere, canes gannire, pullos pipare dixit, Non. 450, 11: nictit canis in odorandis ferarum vestigiis leviter ganniens, Paul. ex Fest. s. v. nictit, p. 177 Müll.; cf. also ‡ gannitio.—Of foxes, Auct. Carm. Phil. 59; Hier. Vit. Hilar. med.

II Transf., of persons.

A To snarl , growl , grumble (poet.): gannit odiosus omni totae familiae, Plaut. Fragm. ap. Varr. L. L. 7, § 103 Müll.: quid ille gannit? quid vult? Ter. Ad. 556; Cat. 83, 4; Afran. ap. Non. 450, 11; Juv. 6, 64.—

B In gen., to talk loud , to gabble , chatter : sic nobis gannientibus, Ap. Met. 3, 20, 9.

Related Words