gemino

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

gĕmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [geminus].

I Act. , to double (class.; syn. duplico).

A Lit.: favos, Varr. R. R. 3, 16, 32: ructuosus spiritus, Cael. ap. Quint. 4, 2, 123: victoriae laetitiam, Liv. 45, 13: semivocales, Quint. 1, 7, 14: verba, id. 9, 3, 28: decem vitae frater geminaverat annos, i. e. had completed his twentieth year , Ov. Tr. 4, 10, 31: labor geminaverat aestum, id. M. 5, 586: pericula, Tib. 2, 3, 39: facinus, to repeat , Ov. M. 10, 471.— Absol. : geminabit (sc. pugnum s. plagam) nisi caves, Ter. Ad. 173.—In part. perf. : tum sole geminato, quod Tuditano et Aquillio consulibus evenerat, ctc., Cic. N. D. 2, 5, 14: verba, id. Part. 6, 21; cf. littera, Quint. 1, 7, 29; 1, 4, 11: victoria, Liv. 1, 25, 11: luctus, id. 40, 55: urbs, id. 1, 13: onus, Quint. 2, 3, 2: vulnus, Ov. M. 12, 257: plausus, Verg. G. 2, 509: consulatus, repeated , Tac. A. 1, 3: invidiam fieri geminati honoris, Liv. 39, 39, 9: honor, augmented , Plin. Pan. 92, 1.— Poet.: quae postquam aspexit geminatus gaudia ductor Sidonius, i. e. feeling double joy , Sil. 10, 514.—

B Transf., to pair , join , or unite two things together: non ut Serpentes avibus geminentur, tigribus agni, Hor. A. P. 13: geminari legionum castra prohibuit, the encamping of two legions together , Suet. Dom. 7; Stat. S. 1, 2, 239: non acuta Sic geminant Corybantes aera, i. e. strike together , Hor. C. 1, 16, 8.—In part. perf. : prope geminata cacumina montium, nearly of the same height , Liv. 36, 24, 9.— *

II Neutr. , to be double , Lucr. 4, 451.

Related Words