genetivus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

gĕnĕtīvus (not gĕnĭtīvus; cf. Lachm. ad Lucr. II. p. 15 sq.), a, um, adj. [genitus, from gigno], of or belonging to generation or birth.

I In gen. (rare; not in Cic.): Apollinis Genetivi ara, the generator , fertilizer , Cato ap. Macr. S. 3, 6; for which: Phoebi Genitoris ad aras, Val. Fl. 5, 404: forma prior rediit genetivaque rursus imago, native , original nature , Ov. M. 3, 331: dispersis per pectus genetivis notis, birth-marks , Suet. Aug. 80: nomina, i. e. belonging to a family or gens, Ov. P. 3, 2, 107.—

II In partic., in gram., genetivus (genit-) casus, the genitive case (in Varr. L. L. called patricius casus): si ut Maecenas Suffenas. Asprenas dicerentur, genetivo casu non e littera, sed tis syllaba terminarentur, Quint. 1, 5, 62; 1, 6, 14; Suet. Aug. 87 et saep.; and with equal frequency subst.: gĕnĕtīvus , i, m., the genitive , Quint. 1, 5, 63; 1, 6, 14; Gell. 4, 16, 3 et saep.

Related Words