gŭla, ae, f. [root gar, to swallow; Sanscr. gir-āmi; Gr. βορ- in βορά, βιβρώσκω; cf.: voro, gurges, glutio, v. Curt. Gr. Etym. p. 470], the gullet, weasand, throat (cf.: faux, guttur, jugulum).
I Lit.: gula nervo et carne constat, Plin. 11, 37, 66, § 176; 11, 37, 79, § 201; 24, 15, 80, § 130: cum it dormitum, follem sibi obstringit ob gulam, ne quid animae forte amittat dormiens, Plaut. Aul. 2, 4, 23: illi jam interstringam gulam, id. ib. 4, 4, 32: quem obtorta gula de convivio in vincula abripi jussit, Cic. Verr. 2, 4, 10, § 24: laqueo gulam fregere, the neck , Sall. C. 55, 5.—
II Transf., the palate , i. e. gluttony , gormandizing , appetite : o gulam insulsam, Cic. Att. 13, 31, 4: Numidae neque salem neque alia irritamenta gulae quaerebant, Sall. J. 89, 7: nil servile gulae parens habet, a belly-god , Hor. S. 2, 7, 111; so, profundam gulam alicujus explere, Suet. Vit. 7: temperare gulae, Plin. Ep. 2, 6, 5: intempestivae ac sordidae gulae homo, Suet. Vit. 13: ingenua gula, i. e. palate , taste , Mart. 6, 11, 6: quanta est gula, quae sibi totos Ponit apros! Juv. 1, 140: mimus quis melior plorante gula, id. 5, 158.— Plur. : proceres gulae narrant, gourmands , epicures , Plin. 9, 17, 30, § 66.