hăbĭtātor, ōris, m. [habito],
I a dweller in a house, tenant , occupant : tuam (domum) in Carinis mundi habitatores Lamiae conduxerunt, Cic. Q. Fr. 2, 3, 7: inesse aliquem habitatorem in hac caelesti ac divina domo, id. ib. 2, 35, 90: tumultu habitatorum, Liv. 21, 62, 3 al.: testa in illa vidit habitatorem magnum, Juv. 14, 311; Sen. Ep. 45, 10; Plin. Pan. 50, 3.—
II Transf., an inhabitant of a country, etc.: incolae atque habitatores, Cic. N. D. 2, 56, 140: civitas habitatoribus vacua, Amm. 24, 2, 3: habitatores pagorum, id. 23, 6, 44: oppidi, id. 31, 5, 5; 22, 8, 35: lunae, Macr. Somn. Scip. 1, 11, 7.