hīlum, i, n. [the primitive of nihilum, i. e. ne-hilum and nihil; etym. unknown; acc to Festus: hilum putant esse, quod grano fabae adhaeret, ex quo nihil et nihilum, Paul. ex Fest. p. 101 Müll.; cf.: hilum breve quoddam, Non. 121, 3; acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll., perh. kindr. with hillae],
a little thing , a trifle; usually with a negative, not in the least , not a whit , nothing at all (ante-class.): (Ennius) Quae dedit ipsa capit, neque dispendi facit hilum; quod valet: nec dispendi facit quicquam, Varr. L. L. 9, § 54; 5, § 111 (Ann. v. 14 Vahl.); cf.: Sisyphus versat Saxum sudans nitendo neque proficit hilum, Poet. ap. Cic. Tusc. 1, 6, 10: nec defit ponderis hilum, Lucr. 3, 220: neque hilum, id. 3, 518; 783; 4, 379; cf. also: neque hilo Majorem interea capiunt dulcedinis fructum, id. 5, 1409.—Without a negative: aliquid prorsum de summa detrahere hilum, Lucr. 3, 514; id. 4, 515.