hŏmuncĭo, ōnis, m. dim. [homo],
a little man , manikin : ego homuncio hoc non facerem? Ter. Eun. 590: homuncio hic, qui multa putat praeter virtutem homini cara esse (opp. deus), Cic. Ac. 2 ( Luc. ), 43, 134: (Augustus Horatium) inter alios jocos homuncionem lepidissimum appellat, Suet. Vit. Hor.; Sen. Ep. 116, 6: quadringenta tibi si quis deus aut similis dis homuncio, Juv. 5, 133.