horrĭbĭlis, e, adj. [horreo], terrible, fearful, dreadful, horrible (freq. and class.).
I Lit.: quod hanc tam tetram, tam horribilem tamque infestam rei publicae pestem toties jam effugimus, Cic. Cat. 1, 5, 11: homini accidere nihil posse, quod sit horribile aut pertimescendum, id. Fam. 5, 21 fin. : species, * Caes. B. G. 7, 36, 2: spectaculum, Sall. J. 101, 11: sonitus, id. ib. 99, 2: di magni, horribilem et sacrum libellum! Cat. 14, 12: tempestas, Cic. Rep. 2, 6: formidines, id. Fin. 1, 19, 63: horribiles miserosque casus, id. de Or. 3, 3, 11: Mars (stella) rutilus horribilisque terris, id. Rep. 6, 17: illud vero fuit horribile, quod vereor, ne, etc., id. de Or. 1, 61, 258: horribile est causam capitis dicere, horribilius priore loco dicere, id. Quint. 31, 95.—
II In colloquial lang., sometimes in a good sense, astonishing , amazing , tremendous : sed hoc τέρας (i. e. Caesar) horribili vigilantia, celeritate, diligentia est, Cic. Att. 8, 9 fin. : uterque juravit, inter nos periturum esse tam horribile secretum, Petr. 21, 3.—Hence, adv.: horrĭbĭlĭter , amazingly; in a good sense: horribiliter scripsisti hanc orationem, M. Aurel. ap. Front. Ep. 2, 6 Mai.; August. Civ. Dei, 1, 8 fin.