hortāmentum, i, n. [hortor],
an incitement , encouragement (not in Cic. or Caes.) ea cuncta Romanis hortamento erant, Sall. J. 98, 7: celeritatis, Gell. 13, 24, 21: virtutis Just. 3, 5, 9.—In plur.: in conspectu parentum conjugumque ac liberorum, quae magna etiam absentibus hortamenta animi, etc., Liv. 7, 11, 6: victoriae, Tac. H. 4, 18; Lact. 5, 19, 9; 4, 1, 8.