hortatus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

hortātus, ūs, m. [hortator],

incitement , encouragement , exhortation (in class. prose only in abl. sing. ): haec vox hujus hortatu praeceptisque conformata, nonnullis aliquando saluti fuit, Cic. Arch. 1, 1: aliorum consilio, hortatu, auctoritate, id. Fam. 13, 29, 7: suorum omnium hortatu, Caes. B. C. 3, 86, 1: hortatu suo, Ov. Tr. 5, 14, 46; Luc. 6, 317.— Dat. : hortatui, Macr. S. 7, 5.— With obj. gen. : hortatus laudum, Sil. 12, 67.—In plur., Ov. M. 3, 242; 7, 339; Val. Fl. 3, 550; 4, 81 al.

Related Words