hŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [humus], to cover with earth, to inter, bury.
I Lit. (rare but class.; cf.: sepelio, tumulo): in terram cadentibus corporibus iisque humo tectis, e quo dictum est humari, Cic. Tusc. 1, 16, 36: cum ignotum quendam projectum mortuum vidisset eumque humavisset, id. Div. 1, 27, 56: corpora, id. Tusc. 1, 45, 108: caesorum reliquias uno tumulo humaturus, Suet. Calig. 3: humatus et conditus est, id. Vit. Hor.; Plin. 30, 7, 20, § 64; Prop. 3, 16 (4, 15), 29: sepulcrum ubi mortuus sepultus aut humatus sit, Paul. ex Fest. p. 278 Müll.: corpus humandum, Verg. A. 6, 161. —*
II Transf., in gen., like the Gr. θάπτειν, to pay the last dues to a body, to perform the funeral rites : militari honestoque funere humaverunt ossaque ejus in Cappadociam deportanda curarunt, Nep. Eum. 13 fin.