illudo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

illūdo (inl-), si, sum, 3 (acc. to the first conj. illudiabant, Gell. 1, 7, 3; perf. subj. inlusseris, Cic. Lael. 26, 99 Bait., Lahm.), v. n. and a. [in-ludo].

I Neutr. , to play at or with any thing, to sport with , amuse one's self with (syn. colludo; cf. ludificor).

A In gen. (very rare): illudo chartis, amuse myself with writing , Hor. S. 1, 4, 139: ima videbatur talis illudere palla, Tib. 3, 4, 35.—

B In partic., pregn.

1 To make sport or game of , to jest , mock , or jeer at , to ridicule (class.).

α With dat.: ut ne plane videaris hujus miseri fortunis et horum virorum talium dignitati illudere, Cic. Rosc. Am. 19, 54: ut semper gaudes illudere rebus Humanis! Hor. S. 2, 8, 62: illudere capto, Verg. A. 2, 64: discrimini publico, Suet. Tib. 2: inlusit Neroni fortuna, Tac. A. 16, 1 init. ; cf. id. ib. 15, 72 fin.

β In aliquem or aliquo : ego te pro istis factis ulciscar, ut ne impune in nos illuseris, Ter. Eun. 942; cf.: quae cum dixisset in Albucium illudens, Cic. de Or. 3, 43, 171: adeon' videmur vobis esse idonei, In quibus sic illudatis? Ter. And. 758.—

γ Absol. : illuseras heri inter scyphos, quod dixeram controversiam esse, etc., Cic. Fam. 7, 22. —

2 To sport or fool away a thing, i. e. to destroy or waste in sport; in mal. part., to violate , abuse (poet. and in post-Aug. prose).

α With dat.: cui (frondi) Silvestres uri assidue capraeque sequaces Illudunt, Verg. G. 2, 375: pecuniae illudere, Tac. H. 2, 94 fin. : C. Caesar etiam matri ejus illusit, id. A. 15, 72: pueritiae Britannici, id. ib. 13, 17: feminarum illustrium capitibus, Suet. Tib. 45.—

β Absol. : tum variae illudant pestes, Verg. G. 1, 181.—

II Act. (in all the meanings of I.).

A In gen., to play at or with any thing (poet. and very rare): illusas auro vestes, i. e. lightly interwoven , Verg. G. 2, 464 (dub. al. inclusas); imitated by Avien. Perieg. 1258; cf. the periphrase: illusa pictae vestis inania, Prud. στεφ. 14, 104.—

B In partic., pregn.

1 To scoff or mock at , to make a laughing-stock of , to ridicule (so most freq.): satis superbe illuditis me, Ter. Phorm. 915: ut is, qui illusus sit plus vidisse videatur. Quid autem turpius quam illudi? Cic. Lael. 26, 99: miseros, id. de Or. 2, 58, 237: illusi ac destituti, id. Quint. 16, 51: facetiis illusus, Tac. A. 15, 68: pergisne eam, Laeli, artem illudere, in qua primum excello ipse? Cic. Rep. 1, 13: artes, Ov. M. 9, 66: ipsa praecepta (rhetorum), Cic. de Or. 1, 19, 87: illud nimium acumen (opp. admirari ingenium), id. ib. 1, 57, 243: voces Neronis, quoties caneret, Tac. A. 14, 52: verbis virtutem superbis, Verg. A. 9, 634.—

2 To destroy , ruin , violate , abuse (very rare): vitam filiae, Ter. And. 822: illusique pedes (i. e. crapulā) vitiosum ferre recusant Corpus, ruined , i. e. staggering , Hor. S. 2, 7, 108: corpus alicujus, Tac. A. 1, 71.

Related Words