impărātus (inp-), a, um, adj. [2. inparatus],
not ready , unprepared , unprovided , unfurnished (class.): ut ne imparatus sim, si adveniat Phormio, Ter. Phorm. 314; cf. id. And. 478; id. Phorm. 180: (Antonius) imparatus semper aggredi ad dicendum videbatur: sed ita erat paratus, ut, etc., Cic. Brut. 37, 139: quamquam paratus in imparatos Clodius inciderat, id. Mil. 21, 56: inermem atque imparatum adoriuntur, id. Sest. 37, 79: ut in ipsum incautum atque etiam imparatum incideret, Caes. B. G. 6, 30, 2: imparati cum a militibus, tum a pecunia, Cic. Att. 7, 15, 3: inops ipse rerum omnium atque imparatus, Suet. Caes. 35: breve tempus longum est imparatis, Cic. Phil. 3, 1, 2: istae facient hanc rem mihi ex parata imparatam, Plaut. Cas. 4, 4, 8.— Sup. : omnibus rebus imparatissimus, Caes. B. C. 1, 30 fin.