imperfectus (inp-), a, um, adj. [2. inperfectus],
I unfinished , incomplete , imperfect (not freq. till after the Aug. per.): quidam homines in capite meo solum elaborarunt, reliquum corpus imperfectum ac rude reliquerunt, Cic. Fam. 1, 9, 15: quaedam (animalia), Ov. M. 1, 427; cf. infans, id. ib. 3, 310: pars manebat, Verg. A. 8, 428: pons, Caes. B. G. 6, 35, 6: cibus, i. e. undigested , Juv. 3, 233: imperfecto adhuc bello, Suet. Caes. 26: qui imperfectum librum suppleverit, id. ib. 56; cf. Hirt. B. G. prooem. § 2: librum reliquerat, Suet. Gramm. 12, 2: opera reliquit, id. Tib. 47: quae rudia atque imperfecta adhuc erant, Quint. 3, 1, 7: causae (opp. perfectae), id. 4, 2, 3: sermo, id. 9, 2, 57; 11, 3, 121: vita, Lucr. 3, 958.— Comp. : insuavius hoc imperfectiusque est, Gell. 1, 7, 20.—As subst.: imperfectum , i, n.: sunt omnia in quaedam genera partita aut incohata nulla ex parte perfecta; imperfecto autem nec absoluto simile pulchrum esse nihil potest, Cic. Univ. 4.—
II Esp., morally imperfect; plur. as subst. (opp. sapientes): ad imperfectos et mediocres et male sanos hic meus sermo pertinet, Sen. Tranq. 11, 1.—Adv.: imperfectē , imperfectly , incompletely : imperfecte atque praepostere syllogismo uti, Gell. 2, 8, 1.