imprūdentĭa (inpr-), ae, f. [imprudens],
want of foresight or of knowledge , inconsiderateness , imprudence , ignorance , inadvertence : tantusque ab imprudentia eventus utraque castra tenuit pavor, Liv. 4, 39, 6: quo modo prudentia esset, nisi foret contra imprudentia? Gell. 6, 1, 4: propter imprudentiam, ut ignosceretur, petiverunt ... ignoscere imprudentiae dixit, etc., Caes. B. G. 4, 27, 4 sq.; 5, 3, 6; 7, 29, 4; id. B. C. 3, 112, 3; cf. Ter. Eun. 27: imprudentia est, cum scisse aliquid is, qui arguitur, negatur, Cic. Inv. 2, 31, 95; 1, 27, 41: locorum, Petr. 79: qui perperam judicassent, quod saepe per imprudentiam fit, Cic. Verr. 2, 2, 23, § 57: inculcamus per imprudentiam saepe etiam minus usitatos (versus in oratione), sed tamen versus, id. Or. 56, 189: in quo ne per imprudentiam quidem errare potest, etc., id. Fam. 3, 10, 9; cf. Quint. 1, 5, 53: imprudentia teli emissi brevius propriis verbis exponi non potuit, aimlessness , want of purpose , Cic. de Or. 3, 39, 158.